Perdeler kapalı,
Sokak lambaları sönmüş.
Her yer zifiri karanlık.
Sessizlik çökmüş ,koca şehrin üstüne.
Bankın üzerinde bir adam uyuyor
İki büklüm olmuş.
Belli ki ,gidecek yeri yok.
Üzerinde eski bir palto,
Ayakları açıkta kalmış.
Bir gören olmuştur onu ama,
Belki de, fark edilmemiş.
Biz böyle değildik.
Nasıl değiştik.
Korkar olduk dokunmaya.

Önceleri
Vakitli vakitsiz komşular çalardı kapımızı.
Hiç çekinmeden.
Gece bekçileri gezerdi sokaklarda.
Düdük seslerine uyanırdık.
Güvende hissederdik o zaman kendimizi.

Yine sessizlik çökmüş
Herkes derin uykusunda.
Bazı evlerin penceresinden dışarı ışık süzülüyor.
Bel ki bir bebek ağlıyor ,açlıktan.
Annesi avutmaya çalışıyordur onu.
Belki hastası vardır,
Kim bilir.
O yüzden uyku tutmamıştır .
Ülke meseleleri takılmıştır aklına
Belki de bir kabustur vakitsiz uyandıran.

Kim bilir o evlerde, bizim göremediğimiz.
Ne hayatlar vardır ,
Yarım kalan.
Yaşanılmayan.
Ne acılar vardır ,kapalı kapılar ardında
Hissedilip ,
Umursanmayan.

SELMA MERİÇ