Ben yoruldum hayat;
Düşünmekten, hayal kurmaktan,
Fakat bir sonuç alamamaktan,
İçimdeki zehrin kanamasından,
Zamanın çabuk geçmesinden,
Düşünceler diyarında dolaşıp durmaktan,
Bıraktım artık,
Ne olursa olsun,
Zamanla iyileşir diye yaralarım,
Kanayarak da olsa;
Sabırla.

Hayattan bir cevap beklercesine
Yaşamak,
Yaşama dört elle sarılarak,
Yolunu gözlemek,
Sesini özlemek,
Kokusunu hissetmemek,
Babasız birine koysa da
Rahat değiliz baba
Yatağımızda.
Sen orda kara toprak altında,
Biz burada yumuşacık yatakta,
Çok yoruyor bu hayat baba...
Bir sesini duymak bile yeterdi inan.
Keşke hayallerimde değil yanımda olsaydın.

Bir telefon açsak şimdi sana,
Özledik desek,
Gelir misin acaba
Diye düşünmekten yoruldum...
Sana bu kadar uzak olmaktan,
Yorgun düştü yüreğim.
Bir yere sığdıramıyorum...

Senin o boyadığın duvarlar bile
Beni anlıyor...
Ama onlar da bir şey yapamıyor.
Sadece o soğukluğu, sessizliği,
Ve kimsesizliği
Veriyorlar bana...
Her gece senin hayalinle yatıp,
Sabah seni görememek...
Ve dahası
Seni hiç göremeyecek olmamız,
Yoruyor bu yüreğimi,
Ta dizlerime vuruyor ağrısı,
Sızlıyor ama çare bulamıyorum.
Sensizlik çok ama çok zor babacığım...
Sıkıca sarılsan bizlere,
Bırakmayacağım sizleri diyerek.

Senin yanına her geldiğimde,
Nedenini hiç bilmediğim
Bir ağrı çöküyor yüreğime.
Ve boğazımda bir düğüm takılı yine...
Niye bu kadar yakınken,
El oldun bize.
Oralar çok mu soğuk babacığım.
Sensizlikten de mi soğuk...