"bunu anlatmak doğru mu bilmiyorum. çok kişisel bir şey. çok duygusal. artık anı olmuş. kitabımın adını ben "dört yanım puşt zulası" koymuştum. ama sevgili kardeşim ali özoğuz buna engel oldu. bana "kitabına böyle bir ad koymaya hakkın yok" dedi. "seni 15 yaşında çocuklar, kızlar taparcasına seviyorlar. sen bununla ola ki burjuvazinin tuzaklarını söylüyorsun. ama şu da var, o çocuklara saygı duymalısın. hatta bu adı bir şiirine bile verme, mısra olarak kalsın." düşündüm, ali'ye hak verdim. madem öyle, kitabımın adı hasretinden prangalar eskittim olsun dedim. şunu da söyleyeyim, başlangıçta "eskittim" değildi, "çürüttüm"dü o sözcük. yani "hasretinden prangalar çürüttüm." fakat çürüttüm sözcüğünü sevmedim. her ne kadar doğrusu "çürüttüm" de olsa sevemedim. bir de bu sözcüte üç tane ü geliyor ya arka arkaya, kulağımı tırmaladı. iç kulağımı, yani gönlümü tırmaladı. her şairin bir de yüreğinde kulağı vardır. onu tırmaladı işte. müzik ve anlam bakımından daha güçsüz buldum. o nedenle "eskittim" dedim." ahmed arif böyle söylüyor...