Defalarca okuyup yarım bıraktığım bu kitabı ilk kez tek solukta okudum ve neden sürekli unutulmaya mahkummuş gibi onu yarım bıraktığımı anlamış değilim. Yalnızlığın esiri olmuş Raif Efendiye nasıl da haksızlık etmişim meğer. Hâlbuki benden bi parçaymış gibi hissetmeme neden oldu bi nevi Raif efendi de Maria da kendimi görmüş gibi oldum. Kitabı bitireli bir kaç saat olmasına rağmen hâlâ onun için ağlıyor acısını kalbimde hissediyorum. Hayatta tek sevdiği insan olan Mariadan geriye kalan kızını keşke bırakmamış olsaydı ve onun için hayata yeniden tutunsaydı. Hayatın her yerinde Raif gibi insanlar olduğunu düşündükçe üzülüyorum. Belki bende onlardan biriyim acımasız kendini beğenmiş insanlar arasında sadece kurduğum dünyamda yaşıyor olmam beni Raif Efendiye bu kadar bağladı etkisi hiç bitmeyecekmiş gibi. Duygularımı yazıyor gibiyim ve biraz daraldığımı hissediyorum.
Kitaptan alınabilecek çok şey var anlamasını bilene.
Merak ettiğim bi nokta var neden insanlar Raife bi hiçmiş gibi davranıyor onun duygularını önemsemiyor neyse cevabını bildiğim bir soruyu sormak mantıksız olur.
Üzerine saatlerce durup düşünülmesi gereken bu kitabın insanlar tarafından neden bu kadar sevildiğini şimdi anlıyorum.