Yağmur, küçük kasabanın taş sokaklarına sessizce düşüyordu. Gökyüzü gri bir örtü gibi kasabayı sararken, her damla yavaşça cadde taşlarına çarpıyor, küçük bir melodiyi mırıldanıyordu. Necla, elinde şemsiyesiyle aceleyle yürüyordu; yeni tayin olduğu klinik için ilk günü biraz heyecanlı, biraz gergindi.

Ayağı kaydı, bir damla su botuna sıçradı, ve tam o anda, güçlü bir el onu tuttu.

“Dikkat edin, kayıyorsunuz.”

Necla başını kaldırdı ve karşısında, koyu kahverengi saçları ıslak, gözleri derin ve huzur veren bir adamı gördü. Kısa bir an durakladılar; yağmurun ritmi, kalplerinin ritmiyle çarpışıyordu adeta.

“Teşekkür ederim…” dedi Necla, sesi hafif titreyerek.

“Rica ederim,” dedi adam, hafif bir gülümsemeyle. “Bu kasabada kaymak… neredeyse sanat sayılır.”

Necla hafifçe gülümsedi. Sanki bu kısa karşılaşma, kasabanın sessiz sokaklarında, beklenmedik bir hikayenin başlangıcı olacaktı.

Adam, elindeki kitap çantasını düzeltirken Necla’nın dikkatini çeken bir detay vardı: onun sakin, kendi halinde ve huzur veren bir havası vardı. Necla, içinden geçirdi: Bu adamın dünyası, kasabanın sakinliğine tam uyuyor…

Ve o an, yağmur altında iki yabancı arasında sessiz bir bağ doğmuştu. Hiç konuşmadan, yalnızca birbirlerine bakarak, hayatlarının yollarının kesişeceğini hissetmişlerdi.

Necla klinik kapısına vardığında, içindeki heyecan ve merak bir yandan ürkütücü, bir yandan büyüleyici bir şekilde yükseliyordu. Kerem ise arkasında kalmış, hafifçe gülümseyerek kendi yoluna devam etti; ama ikisi de bilmiyordu ki, o yağmurlu akşam, hayatlarını geri dönüşü olmayan bir şekilde değiştirecekti.