Tut yüreğimden dedi bana en son.
Duyabildiğim tek şeydi bu bir delinin ağzından delirmeden önce. Öyle usulca bir söyleyişi vardı ki sesi hala kulaklarımda çın çın dolanıp durur.
Tut yüreğimden dedi ve gitti. Var olan son bilinç de kayboldu bu sözle birlikte. Beni ne kadar tanıdı bilmiyorum. Bildiğim tek şey bu yüreğin muazzam bir şey olduğu. Kişilik kaybı yaşayan bir delinin nasıl bu kadar saf bir kalbi olabilir anlamıyorum. Anlamadığım birçok şey gibi bu da saklı durur içimde hep. Benim yaşadığım mekân olan bu yüreğin genişliği hala korkutur beni.
Giderken beni nasıl fark etti bilmiyorum. Daha yeni yeni kendime geliyordum. Çok uzun bir gece sarhoşluğu yaşıyordum. Kanımda oluk oluk şarap akıyordu hayat yerine. Sürgünüme yeni gönderilmiş gibiydim hala. Kendimi bilemememin verdiği o sıkıntı ile doğruluyordum elime yüreğini koyup hızlıca uzaklaşırken. Ardından öylece bakakalmıştım hatırlıyorum hala.
Uzun bir kendine gelişten sonra elimdeki yüreğin atışını izledim uzun bir süre. Canlılığını yitirmeden aldım kendime kattım. Onun bir parçası oldum ben de. Acı ile yoğrulmuş bir geçmişten karanlık sonralara doğru yola çıktım yüreğinde delimin. Yüreğine istediğim gibi girip çıkıyordum. Benden saklamamıştı çoğu şeyi. Ama benim merak ettiğim şey, benim doğmama neden olan şey ki işte benden sakladığı tek şey de bu.
Bir gün olur da geri dönerse diye sımsıkı tuttum yüreğini delinin. Emanetin için yaşadığım bu hayat sona erecek bir gün; olsun. O bana bir hayat verdi gitmeden yüreğini emanet ederek; o gelince zaten bu beden onun… Geri döner de sımsıkı sarılırsa hayatına ben yerimi bırakırım ona. Aldığım bütün nefesler onun olur.. Olsun yeter ki gelsin deli.
Gel…