Diyorum ki; annesizliğin en kötü tarafı nazlanacak kimsenin olmayışıdır. Sadece o da değil benim kimsem de yok, daha doğrusu hiç de olmadı. O yüzden bazı şeyleri öğrenemedim. bazı şeylerde hep eksik kaldım. Sahip olduğum bu sınırlı mekândan içime aktarabildiklerim çok az. Delinin kafasının içinde zor oluyor bir şeyleri yakalamak. Ancak o uyuyup da ben gezintiye çıktığımda, uğradığım hayallerden parça parça topladıklarımı biriktiriyorum kelime haznemde: yurt, ranza, özlem, korku, yalnız …
Anneye dair deliden duyduklarım bunlar en çok. Düşündükçe anlıyorum ben de bazı şeyleri. Birincisi kesinlikle anne sevgisine hasret büyümüş delim. Yaşadığı anlamlı hayatında yalnızlığı en çok beslendiği form olmuş. Hayatında kayıp biri olarak yaşamış. Hep saklanarak, hep bir şeylerin ardına sığınarak. Şimdi olduğundan daha zor olmalı bu. Anlamlı hayatın kısır döngüsüne kapılmış biri olarak yalnız yaşamak ve acısına yalnız katlanmak; ne kadar da zor!.
Ben bilemiyorum ama kendimden görebildiğim kadarıyla bir insanın umudu yitmişse yaşadığı hayatın bir önemi yok!.. Anne olmuş olmamış fark etmez, diğer insanların bir önemi yok çünkü. Yaşamak başıboşluğun tenha yüreğinde, isyanlarla gelen ölümden beter: Kim katil kim katledilen, kimin günahı delilik ve ölememek!. Ben hem günahsızım hem de günahın ta kendisiyim!..
Annesiz geçen senelerin hesabını kime sormalı?.
Anne!..
Anne!..
Anne!..