Bazen hani bir yeri kiralarsınız ya ama sadece kiralamakla kalmamış o kadar benimsemişsiniz ki orası artık sizindir diye düşünmeye başlarsınız. İşte benim ile beden sahibimin durumu da öyle bir şey. Ben kiraladığım bu bedene o kadar alıştım ki benim bedenim diyebilmekteyim artık. Sanki bu beden benimmiş gibi hareket ediyorum bazen. İstediğimde uyuyorum istediğimde uyanıyorum gezintiye çıkıyorum hatta. Başka kadınlarla ilgili hayaller kuruyorum -ki zaten hayalden başka yapabileceğim bir şey de yok ya neyse- .
Gün gelir de yalnızlığıma bir çare bulursam ayrılacağım bu evimden. Başka bir ev bulmalıyım. Başka bir yürek hapishanesi. Ama korkuyorum aynı zamanda burayı terk etmekten de. Çünkü bundan daha geniş bir yürek bulamayacağımı da biliyorum. Sadece o kadar geniş bir yürekte yanız yaşamaktan yoruldum artık.
Delinin yüreği sevdiği kişilerle doluyken ben kendimi tecrit etmeyi nasıl başardım anlayabilmiş değilim. Yüzyıllık yalnızlık yazarı da öldü bu sene. Okumuştum haberlerde. Deli de ölür mü diye düşündüm ister istemez, o ölürse ben ne olacağım diye de. Cevabı yok bazen hayatta sadece yaşayıp görmekten başka bir yol yok anlatmak için. Yaşamak tek çaresi çilemin dolmasının. Kiracı olmak böyle bir duygu işte bir gün göçüp gideceğini bilirsin tıpkı yaşarken bir gün öleceğini bildiğin gibi!..

Çaresizim, içimde döne döne duvarlara toslarım hep; bildiklerim ömrüme dağılır!..