Yılların yorgunluğunu sebepsizce sırtımda taşıyorum. Yaşadığım anların bir toplamını yapsam elimde ne kalır gerçekten bilmiyorum.

Günahlarımdan kaçarken bir sevdaya tutuldum sevmek sevdasına. Her şey böyle başladı zaten. Ben sevdiğim kişiyi sevmeye başlamadan çok önce âşık olan insandım. Benim sevgimi hiç kimse anlayabilmiş değil henüz. Sana âşık oldum derken ciddiyetime inanmamaları bu yüzden. Ben saklı bir insandım. Kayıptım ama sevdaya dair ne varsa içimde yaşıyordu. Kendime bu kadar kayıpken, bende kayıpken çoğu insan; yaşanan hatıralar dün gibi tazeyken daha ve ben tutsakken içinde deli bir adamın, kendimi nasıl dinleteceğimi nasıl sevdireceğimi hiç bilmiyorum…

Bilmediğim çoğu şey gibi içinde tutsak olduğum deli, siper ediyor kendini bazen bana. Hoşuma gitmiyor değil lakin benim ben olduğum gerçeğini kimseye diyemediğim zamanlarda nefretim onu da kül etmeye yetiyor ki biliyoruz ikimiz de bunu. Kan çanağı gözlerle dalarken rüyalara bana devretmiş oluyor bedenini; o uyurken firar ediyorum her gece. Özgürlüğün karanlık bir yanının olduğunu bu firar gecelerimden öğrendim ben. Deli olarak yaşadığım hayatın gece sarhoşluğuyla var oluyorum ben daha çok. Sessiz demlenmelerin sonunda içi boş bir ben olarak geri dönüyorum uyuduğum deli vücuda. Sevincim de kederim de aynı hücre duvarında kurumaya terk edilmiş duruyor. Bazen bir kılıf tutarım sevdama adı sevinç, ama daha çok eza, bazen soytarı bakışlarla gülerim kendimize; aşka, hayata, karaya, sevdaya, geceye ve en çok da deli ile kendime.

Kendine gülebilmesi özünün kutsallığındandır aslında insanın gel gör ki bunu ne deli anlar ne de ben anlatabilirim bir delinin dilinden. Sadece onun gözlerinden görüyorum hayatı, kulaklarında sesler ulaşır ruhuma, burnuma sevda dolar, tenimde hazzın sağ kroşesi. Duyularım bunlar. Her ne kadar tat alabilsem de dönmez kelime üretmeyen dilim.

Çeşnicibaşı zehirler kendini bir gün kelimelerimle..

Belki bir gün vururum deliyi intiharımla…

Belki…

Bir gün!..