Oysa benim sevinçlerim kursağımda kalıyordu çoğu zaman, ya da eksik bitiyordu sevinçlerim hep. Mutluluğumun son demine kadar endişelerim didikliyordu içimi ters giden bir şey olmadığına şaşırmaktan. Benim en büyük hastalığım bu oldu galiba. Hiçbir zaman bir duyguyu tam yaşayamadım. Sevindiğim bir şey olduğunda eksik kaldım bir şeylere, ağlamam gerektiğinde sebepsiz gülesim geldi. Sadece üzüntülerimde ve yalnızlığımda net oldum. O da ikisini her an birlikte yaşadığım için!..


Bana göre hayat bu değil tabi. Ama el mahkum sarılmam gerek dört elle. Bir gün neye sarılmam gerektiğini bilirsem mutlu olacağım sanırım. Bir gün eziyeti biterse hayatın ben de yaşamaya başlayabileceğime inanıyorum…


Birini beklemedim ben oysa. O kadar duyarsız kaldım ki zamana, insanlar görüş alanımın dışına çıktı. En sevdiklerim bile yoksun yaşıyor benden çoğu zaman. Sevdiklerim için canımı dahi veririm. Bundan hiç kuşkum olmadı. Geçmiş yaşantımın çalkantısı bunun en iyi göstergesi. Sadece kendi içimin kuruluğu acıtıyor beni gene. Kimseyi beklememek ya da kim bilir bekleyememek zindan etti hayatımı ben fark etmeden.


Kendi yarattığım bu zindanda hapis ettiğim kişi gün gelir hayatımı mahveder diye korkuyorum bazen. Korktuğum başkası olsa çekinmezdim. Ama kendimi kendi elimden nasıl kurtarabileceğimi bilememek çok zor geliyor bana.

Düşündüğüm her şey içime ispiyonlanıyor istemsiz bir şekilde. Mahkum olduğum bu hapis işliyor içime gün geçtikçe. Ben soluyorum giderek sadece!..