Bu çalışma, Türkiye’nin modernleşme serüveni boyunca gölgesi uzun bir çınar gibi memleketin üzerine düşen “Beyaz Türk” kimliğinin, zaman zaman görünmez ama her daim hissedilir olan kültürel ve siyasal hâkimiyetini anlamaya yönelmiş bir yolculuğun mütevazı meyvesidir.

Merkezin soğuk mermer koridorlarında şekillenen elitizmin, çevrenin toprak kokulu sesleriyle kurduğu çatışmalı ve kimi zaman uyumsuz diyaloğunu kavramaya; sınıfsal, etnik ve kültürel düzlemlerde iktidarın nasıl kılık değiştirdiğini çözmeye adanmıştır.

Bu metin, küresel yönetişimin girift örüntüleriyle, Türkiye’nin kendine mahsus merkez-çevre gerilimini yan yana koyarken; bir milletin kaderinin, yalnızca siyasal kurumların değil, zihinlerdeki görünmez hiyerarşilerin de ürünü olduğunu hatırlatmayı amaçlar.

Ve nihayet bu çalışma, modernleşmenin taşradan merkeze, merkezden dünyaya uzanan girift yollarında; sesi bastırılmışların fısıltısı, görmezden gelinenlerin vakur susuşu ve tarihin kıyısında yürüyenlerin adımlarına bir selam niteliği taşır.

Görülmeyeni görünür kılma çabasına, ezberlerin arasından hakikatin ince sızısına, toplumun çoğul seslerine ve her türlü tahakkümün ötesinde özgürce düşünebilen zihinlere ithaf olunur.