Her günüm durgun bir sızıyla başlıyor. Sessizliğin ortasında adımlarım kayboluyor; sanki yer yüzü bile beni tanımıyor.

Elimizde tutamadığımız anlar parmaklarımın arasından süzülüp gidiyor ve sadece yalnızlığım , artık beni çok iyi tanıyor.

Gözlerimden süzülen hüzün, göğsümde taht kurmuş gibi. Her inilti, her eksik nefes beni biraz daha boşluğa bırakıyor.

Bir zamanlar ellerimi tutmuştun ve bana söz vermiştin. Ama şimdi o eller karanlıkta kaybolmuş. İçimde büyüyen korku, dikenli bir tel gibi canımı acıtıyor; acım, içimi yakıp geçen bir ateş gibi sızlıyor.

Yaram o kadar derin ki, zaman bile onu çözemez. Gece gelir, sessizce beni arar; uykular bile kaçıyor, çünkü hâlâ seni arıyorum; sana dokunamadan, sana ulaşamadan.

Bir an geliyor, düşlerim susuyor ve kimsesizliğim beni kucaklıyor. Her terk edilmişlik, her boşluk yavaş yavaş siliniyor kalbimden ve ben biraz hafifliyorum; biraz daha yalnız kalmayı öğreniyorum. Ama hâlâ seni bekliyorum.

Her sızı, her sessizlik adını fısıldıyor geceye. Rüzgâr bile uğultusunda yokluğunu bana hatırlatıyor, içimde hem özlem hem acı bir arada dönüp duruyor.

Ve ben, tüm bu yalnızlığın içinde,

Kaybolmuş bir parçam seni aramaya devam ediyor;

Dokunamadan,

Ulaşamadan,

Ama hâlâ umutla...