PKK sığınağı beton bloklarla desteklen-mişti, duvarların bir kısmı rutubet tutmuş-tu, zeminden yukarı doğru yayılıyordu.
Giriş bölgesini tüylü yosunlar kaplamıştı, kar yada yağmur yağdığında su her iki ta-raftaki ıslak tortulardan çukur açarak akıp gidiyordu.
Mağara omurgası boyunca uzanan daracık bir koridorla ikiye ayrılıyordu, sol odada yükseklik birden dört metreye kadar yük-seliyordu.
Ayşe yukarı baktığında sarkıtları saymaya başladı.
Şafak vakti dışarı. Çıkmıştı, sabah ışığının ince hüzmeleri yukarıdaki gölgeyi kırıyor, yer yer kırağıları eritiyor, geri kalanı kris-tal beyazlığında bırakıyordu.
İlerideki pınar onların tek su kaynağıydı, üstelik hayatta kalmaları için elzemdi.
Çok uzakta değildi. Her yer hala karanlık-tı, hava bir mezar kadar soğuktu, militan-lar dört bir yana kilometrelerce uzanan, tünellerden ve odacıklardan oluşan geniş bir yer altı mezarlığının üzerinde mi duru-yordu?
Bu mağarada çok gerilla gömdük dedi Ji-yan.
Şehitlerimizin cesetlerini işgalci Türk as-kerine bırakmayız demişti.
Çukur kazmayı bırakmayıp yer altı. İmpa-ratorluklarını genişletiyor, pençeleri ile kazdıkları her toprak parçası ile uygarlığa daha da mı yaklaşıyorlardı?
Berivan su yollarına en yakın çukurların yerlerini işaretlemişti, bu. Çukurlar onu rahatsız etmiyor gibiydi, sanki militanların çukurlarından değil su birikintilerinin ya-nından geçiyordu.
Jiyan başını öne eğmişti, Berivan’ın sus-masını istiyordu keşke ona karşı koyacak cesareti olsaydı.
Belki de gerçekten korkaktı, gençliğinde babası para için kendisini bir mal gibi yaşlı bir adama sattığında kaçıp örgüte sığınmış-tı.
Berivan mayınların nasıl kurulduğunu ona kaç kere anlatmıştı bu kolay adımları bık-madan usanmadan anlatıp bir çocuğa tuva-let eğitimi veriyormuş gibi tavır takınmıştı.
Her zaman elinden gelenin en iyisini yap-maya çalışmıştı ama Türk komandosu her zaman daha akıllıydı.