Hayat bir koşuşturma.
Herkesin bir saati var,
bir yetişme telaşı,
bir söylenmesi gerekenler listesi.
Ve bu gürültüde,
kendimi kaybolmuş hissediyorum.
Bazen durmak gerekiyor.
Tam ortasında,
herkesin hızlandığı o anda.
Saatimin pilini çıkarıyorum.
Telefonumun sesini kapatıyorum.
Ve beş dakikalık bir sükûnet çalıyorum.
Bu dakikalar,
bir kaçış değil.
Bu, zihnimin yırtılmış perdelerini
tamir etme anı.
Hüznün getirdiği tüm o kaotik sesleri,
bir düzene sokma çabası.
O sessiz dakikalarda,
gözlerimi kapatıyorum.
Ve anlıyorum ki,
en büyük keder bile,
zamansız bir anın karşısında
kısa bir fısıltıya dönüşür.
Kabulleniş;
hayatın hızlı aktığını bilmek,
ama kendi içimde
sessiz bir havuz inşa etmektir.
Kimsenin yüzemediği,
kimsenin sesini duyuramadığı bir yer.
Çalınan o anlar,
bana armonimi geri veriyor.
Hayatın temposuna uyum sağlamak yerine,
kendi ritmimi bulmamı sağlayan
o derin, sessiz duraksamalar.