Yalnızlık, başlangıçta,
bir evin boşluğunu yansıtan
soğuk bir ayna oldu.
Duvarlar, senin yokluğunu
sürekli haykırıyordu.
Ve ben,
o gürültüde kayboluyordum.
Sonra bir gün,
bağırmayı bıraktılar.
Ve ben de onları susturmaya çalışmaktan vazgeçtim.
Oturup dinledim.
Evin kendi nefesini.
Yalnızlık,
o zaman değişti.
O, artık bir zorunluluk değil,
bir seçim oldu.
Kendi köşemde,
kimsenin müdahale edemeyeceği
bir sükûnet adası.
Hüzün, hala orada.
Ama o artık,
agresif bir davul sesi değil.
O, kısık sesli bir piyano gibi.
Dinlemesi güzel,
ama seni yormayan.
Kabulleniş;
bir başkasının armonisine
ihtiyaç duymadan da
kendi melodimi çalabileceğimi bilmekti.
Hata yapabileceğini,
düşebileceğini,
ve kimsenin yargılamayacağını bilmek.
Yalnızlık,
kendi ruhumla kurduğum
en dürüst armonidir.
Tamamen sessiz.
Ve tamamen benim.