Aşkımız,
bir şelalenin ani gürültüsü değildi.
O, kayanın içinden
yavaşça sızan,
yıllardır durmadan akan
bir yeraltı suyu gibiydi.
Gösterişsiz.
Ama vazgeçilmez.
Hayat, bizi yordu.
Bazen fırtınalar, bazen kuraklıklar oldu.
Sözlerimiz keskinleşti,
bakışlarımız yoruldu.
Ve o gürültüde,
armonimizi kaybettiğimizi sandık.
Ama sonra gece gelir.
Sen uyurken,
nefes alışının o yumuşak, değişmez ritmi
beni bulur.
İşte o an anlarım:
Aşk, büyük bir patlama değil.
Aşk, bir döngüdür.
Her gece yeniden başlayan
o sessiz, tekrarlayan nefes gibi.
En basitinde, en derinde.
O ritim,
tüm kavgaları, tüm telaşı
bir anda geçersiz kılar.
O, bizim ortak sessizliğimiz.
Geri döneceğimiz,
hep var olan o sükûnet.
Senin yanındaki uyku,
bana hayatın en büyük
armonisini fısıldar:
Sevgi, durulduğu yerde
tekrar başlar.
Sonsuza dek,
kesintisiz.