Oysa her şeyin başlangıcıydı, o küçük, tuhaf yumuşaklık. Avucumda tuttuğum, henüz tam olgunlaşmamış bir zerdali gibi. Rengi, ne tam sarıydı ne de belirgin bir turuncu; ikisinin arasında, güneşin ilk aydınlığını üzerine çekmiş utangaç bir kızıllık taşıyordu.

Kokusu, yazın geleceğinin kesin ve geri dönülmez bir müjdesiydi. Toprağın altında dinlenen, aylarca bekleyen bir sabrın, nihayet yüzeye çıkıp "ben buradayım" deyişi gibi. Her bir zerdali çekirdeği, içine koca bir mevsimi, o sıcak temmuz öğleden sonralarının sessizliğini ve rüzgarın yapraklar arasındaki fısıltısını sığdırmıştı sanki.

Isırdığında ağzıma yayılan o ekşi-tatlı denge, hayatın kendisiydi. Ne sadece acı ne de sürekli tatlı olabilirdi. Bir ısırıkta, çocukluğumun koşuşturmacasını, dizlerimin kabuk bağlamış yaralarını ve annemin balkondan uzattığı soğuk su bardağını aynı anda hatırladım.

Şimdi bu küçücük meyve, elimin içinde bir dünya tutuyor. Kabuğunun altındaki narin etinde, zamanın nasıl geçtiği, gölgelerin nasıl uzayıp kısaldığı yazılı. Bir zerdali, sadece bir meyve değil, geçmişle gelecek arasında asılı kalmış, tek bir ana sığdırılmış bir anı defteri. Ve ben o defterin ilk sayfasını açıyorum, her bahar yeniden, her yaz tekrar.