Zambak. O, bir kelimeden çok, bir duruş. Gecenin en koyu saati gibi, etrafındaki her şeyi emerek kendi özüne dönen bir sessizlik. Onu gördüğünüzde, aklınıza önce beyaz gelir. Fakat bu, sıradan bir beyazlık değildir; bu, bir arınma halidir. Yapraklarının kıvrımlı, kadifemsi dokusu, sanki dünyanın tüm karmaşasını dışarıda bırakmış, kendi içine çekilmiş mistik bir odanın perdesi gibidir.

Güneşin altında dururken bile, sanki kendi serinliğini, kendi gölgesini taşıyormuşçasına mağrur ve diktir. Kokusu... Ah, kokusu! Ağır, neredeyse baş döndürücü, fakat asla saldırgan değil. Eski, asil bir parfüme benzer. Her koklayışınızda, size bir sır fısıldar gibi, "Her şey geçicidir, sadece saflık kalır," der.

Bazen bir bahçenin en gösterişli köşesinde, bazen de sadece bir buketin tam ortasında durur. Ama nerede olursa olsun, etrafındaki diğer tüm renkleri ve sesleri sindirir. Sanki o ortamın kraliçesidir ve varlığı, herkesin bir anlığına eğilmesini gerektirir. Bir Zambak'a bakmak, aceleyle koşuşturmayı bırakıp, sadece var olmanın ne demek olduğunu düşünmek demektir. Onun taç yapraklarında, hem bir vedanın ağırbaşlılığını hem de yeni bir başlangıcın umutlu bekleyişini aynı anda görebilirsiniz. O, hem yasın hem de düğünün çiçeğidir. Yani, hayatın ta kendisi: Başlangıçlar ve sonlar arasında duran, zarif ve unutulmaz bir beyaz nefes.