Hikaye 12: Tilki Kıpır ve Paylaşılan Rüya
Yazar: Hüseyin TURHAL
Ormanın en zeki, en hızlı ve biraz da en cimri tilkisiydi Kıpır. Kıpır, yiyeceklerini asla paylaşmazdı. Her zaman: “Bu benim avım, bu benim meyvem, bu benim yuvam!” derdi.
Kıpır, kış için topladığı erik, üzüm ve böğürtlenleri yuvasının derinliklerindeki gizli bir çatlağa saklamıştı. Kimsenin onlara dokunmasına izin vermiyordu.
“Paylaşırsam, bana yetmez,” diye düşünüyordu Kıpır. “Herkes kendine baksın.”
Bir gece, Kıpır derin bir uykuya daldı. Rüya görmeye başladı.
Rüyasında, kış gelmişti. Orman bembeyazdı. Kıpır, çok acıkmıştı ve hemen gizli yuvasına koştu. Ama çatlaktan içeri baktığında, yuva bomboştu!
Kıpır korkuyla titredi. Hemen diğer arkadaşlarının yanına koştu: Sincap Fındık’a, Kurbağa Zıpzıp’a, Ayı Bal’a...
Ama bütün orman halkı Kıpır’a sırtını döndü.
“Sen bizimle hiç paylaşmadın, Kıpır,” dedi Fındık. “Şimdi biz de paylaşmayacağız.”
Kıpır, rüyasında tek başına, aç ve üşümüş kalmıştı. Gözleri yaşla doldu. Uyanır uyanmaz kalbi küt küt atıyordu.
Kıpır uyandı, derin bir nefes aldı. Yuvasına baktı. Neyse ki, gizli erikler, üzümler ve böğürtlenler hâlâ yerindeydi. Ama rüyasındaki o yalnızlık hissi, kalbini sıkıştırıyordu.
“Ya gerçekten böyle olursa?” diye düşündü. “Ya yalnız kalırsam?”
Kıpır, o gün yuvasında oturdu ve uzun uzun düşündü. Paylaşmanın sadece yiyecek vermek olmadığını, aynı zamanda sevgi ve topluluk demek olduğunu yavaş yavaş anlamaya başladı.
Hemen harekete geçti. En büyük, en lezzetli sepetini kaptı ve gizli hazinesinin yarısını bu sepete doldurdu.
Sonra, büyük bir heyecanla ormanın ortasındaki Toplanma Ağacı’na koştu.
Ağacın altında, bütün orman halkı kış hazırlıklarıyla meşguldü. Kıpır, sepeti yere bıraktı ve yüksek sesle bağırdı:
“Arkadaşlar! Hepinizi bir ziyafete davet ediyorum!”
Bütün hayvanlar şaşkınlıkla Kıpır’a baktı. Tilki Kıpır ve ziyafet mi? Bu imkânsızdı.
Ayı Bal, “Ne var sepetinde Kıpır?” diye sordu merakla.
Kıpır gülümsedi. “En lezzetli eriklerim, üzümlerim ve böğürtlenlerim var. Ve bu sefer onlar benim değil, hepimizin!”
Sincap Fındık, bir erik alırken gözleri doldu. “Kıpır, inanmıyorum. Neden fikrini değiştirdin?”
Kıpır, dürüstçe cevap verdi. “Çünkü bir rüya gördüm. Rüyasında yalnız kalmak çok korkutucuydu. Anladım ki, ne kadar çok yiyecek saklarsam saklayayım, eğer kimseyle paylaşamıyorsam, o yiyeceklerin hiçbir anlamı yok.”
O gün, orman halkı büyük bir şenlik yaptı. Herkes Kıpır’ın getirdiği meyveleri yedi ve ona kendi yiyeceklerinden de ikram etti. Kıpır, yediği her lokmanın, yalnız yediği en lezzetli baldan bile daha tatlı olduğunu fark etti.
O gün, orman halkı sadece meyve paylaşmadı. Kıpır, cömertliğiyle onlara olan sevgisini paylaşmış oldu.
Tilki Kıpır o günden sonra cimri değil, ormanın en cömert tilkisi olarak anıldı. Ve bir daha asla o korkutucu yalnızlık rüyasını görmedi. Çünkü artık biliyordu ki, paylaştıkça çoğalan bir ailesi vardı.
Verilmek İstenen Mesaj:
Gerçek zenginlik, ne kadar şeye sahip olduğun değil, sahip olduklarını başkalarıyla ne kadar cömertçe paylaştığındır. Sevgi, cömertlik ve bağışlama paylaştıkça çoğalır.