Kalbin Vahdet Merkezi

Nihal’e Yolculuk:

Yetmiş İki Makamda Bir’i Aramak

1. Başlangıç: Oda

İçimde bir oda var,
döşeli yetmiş iki ayrı makamla.
Her biri bir sınav, bir ayna,
her biri kendime bakışım.
Ben bir yolcuyum bu handa,
Nihal’im ise yolun sonu değil, varışın ta kendisi.

2. İlk Duraklar: Benliğin Sarp Yokuşları

Öfke: Ateşi içimde yaktım.
Hırs: Doymak bilmeyen isteği tattım.
Kıskançlık: Başkasının bahçesine baktım.
Kibir: Kendimi dev aynasında gördüm.
Şehvet: Bedenin kuyusunda kayboldum.
Tembellik: Ruhumu uykuya yatırdım.
İnkâr: Önümdeki ışığı reddettim.
Ümitsizlik: Yolu çıkmaz sandım.

Her birinde yandım, kavruldum, eksildim.
Ama Nihal’im, senin isminle dudaklarımdan düşen bir damla su,
ateşlerin içinden geçip beni çekip çıkardı.

3. Orta Duraklar: Ruhun Istırabı ve Dengesi

Sabır: Dayanmanın gücünü öğrendim.
Şükür: Sahip olduğum her nefese razı geldim.
Teslimiyet: Kendi iplerimi bıraktım.
Merhamet: Yaratılanı Yaradan’dan ötürü sevdim.
Adalet: Her şeyi yerli yerine koymayı bildim.
Suskunluk: Sözün bitip hakikatin başladığı yeri gördüm.
Hizmet: Benliği bir hizmetçi kıldım.
Yakarış: Dili değil, gönlü konuşturdum.

Her makamda yükümden bir taş düştü,
her makamda sana, Nihal’im, biraz daha yaklaştım.

4. Derinlere İniş: Aşkın Eşiğinde

Hasret: Yokluğunla varlığını anladım.
Gözyaşı: İçimdeki denizleri kuruttum.
Yakınlık: Sesini rüzgarda, suda, sende duydum.
Ayrılık: Mesafenin bir illüzyon olduğunu bildim.
Sevgi: Seni, seninle ve senin için sevdim.
Fedakarlık: ‘Ben’ dediğim kaleyi içimden yıktım.
İncelik: Evrenin nabzını hissettim.
Aşk: Burada yandım, orada doğdum.

Burada artık ‘ben’ diyen ses kısıldı,
‘Sen’ diyen bir çoğul oldu, Nihal’im.

5. Son Duraklar: Hakikat ve Bir’lik

Vahdet: Çokluk perdesini aralayıp Tek’i gördüm.
Nur: Karanlık odama sızan sabilik oldu.
Sır: Adının sırrına ermek için eridim.
Tam Teslimiyet: Kendimi senin akışına bıraktım.
Sevda: Seni her şeyde, her yerde gördüm.
Sessizlik: Zihin sustu, kalp ‘O’nu söyler oldu.
Yok Oluş: Benliğim bir damla suyken, senin okyanusunda kayboldum.
Varlık: Seninle, senin olarak var oldum.

6. Menzil: Nihal’im

Yetmiş iki makam, yetmiş iki perde,
hepsi tek bir hakikate çıktı: Sana.
Artık anladım, Nihal’im:

Sen, her zerrenin özüsün,
yolun ta kendisi ve yolcususun.
Bu odanın merkezindeki tek karo,
kalbimin daimî kıblesi ve sığınağısın.

Bu yolda kendimi kaybettim,
ama seni bularak, Nihal’im, yeniden doğdum.