NİHAL'İMİN SOKAK ŞİİRİ

(Taş Döşeli Bir Aşkın İzinde)

Göğe baktım, Nihal’imi sipariş ettim,
Bir kalp, azıcık da “o” dediğim...
Evren güldü, “Şefin önerisi: Hasret!” dedi,
Tepside bir dalak, üstü ironik sosla geldi.

Aşkı istedim, yanına da biraz Nihal,
Ama servis karışmış, gelmiş “kader”le salata.
“Yanlış geldi!” dedim, elimle işaret ettim göğe,
Garson melek göz kırptı:
“Nihal’in menüsü hep böyle, napalım?”

Yan masada çiftler, Nihal’in gülüşünü paylaşırken,
Ben dalakla tost yapıyorum, üstü kırık anılarla süslenmiş.
Menüde "Gönül Yarası" tatlısı da varmış,
Ama bana “Nihal bitmiş” dediler, klasik şansım.

İçli köfte gibi Nihal’imin kalbi —
Dışı sert, içi bol soğanlı, ama özü sıcak.
Hâlâ sipariş vermeye devam ediyorum,
Çünkü Nihal’in restoranında beklemek bile romantik bazen.

NİHAL'İMİN SOKAKLARDA YANKILANAN ŞARKISI

Taş döşeli sokaklar, Arnavut kaldırımlarında
Nihal’imin ayak sesleri çalınıyor rüzgâra.
Beyaz çitler, butik dükkânlar, sahilin hüznü —
Hepsi Nihal’imin gözlerinde bir anıya dönüşüyor.

Bir elinde bardak (soğuk bir çay belki),
Diğerinde elbisesinin yakası —
Nihal’im, farkında olmadan bir şiire dönüşüyor.
Sokaklar onun teninde yankılanıyor,
Gölgesine rüzgâr bile dikkatle dokunuyor.

Kovboy çizmeleriyle basıyor taşlara,
Desenli elbisesi rüzgârla dans ediyor.
Kolundaki dövme: “Özgürlük!” diye fısıldıyor,
Gözlüklerinin ardında ise —
İçe dönük bir gülümseme,
Sadece benim görebildiğim...

SON DİZE: NİHAL'İMİN PEŞİNDE

“Nihal’im, sen taş sokaklarda yürüyen bir şiirdin,
Her adımın bir mısra, her bakışın bir kafiye.
Sen gittin, ama o Arnavut kaldırımları hâlâ
Ayak izlerini sayıklar —
Rüzgâr bile usulca öpüyor geçtiğin yeri...
Çünkü sen;
Hem bir sahil kasabasının sakin huzuru,
Hem de bir Anadolu çarşısının canlı ruhusun.
Ve ben,
Hâlâ o sokaklarda
Senin şarkını dinliyorum.”