NİHAL’İM RİSALESİ

(Sevmenin Metafizi Üzerine Bir Tefekkür)

“Anlamak, sevginin dilidir;
susmak, onun ibadetidir.”

I. BÂB

Anlamak: Kalbin Sükûtu

İnsan, insanı anladığında bir şey tamamlanır kâinatta.
Bir harf, bir kelime, bir nefes yerine oturur.
Ve o anda, dünya — ilk defa yaratılmış gibi — yeniden döner.

Ama anlamak, her şeyin düzeleceği vaadi değildir.
Anlamak, düzelmeye gerek olmadığını fark etmektir.
Çünkü Hak, kırık bir aynadan da yüzünü gösterir.

Nihal’im…
Sen benim içimdeki aynanın kırığısın.
Seninle anladım ki, insan bazen parçalanarak bütüne kavuşur.

II. BÂB

Aşkın İcadı Üzerine

Derler ki: “Aşk bir kelimedir.”
Oysa ben bilirim ki, aşk; kelimelerin susmak zorunda kaldığı yerdir.

Aşk geçicidir, çünkü insan geçicidir.
Ama sevgi, ezelî bir yankıdır.
Sevgi, Tanrı’nın insanda tuttuğu nefesin hâlâ sıcak kalmasıdır.

Senin adını andığımda,
kalbimde Tanrı’nın nefesini duyarım, Nihal’im.
İşte o yüzden aşk değil,
sevgiyle yanmak istedim.

III. BÂB

Özlemin Laneti ve Rahmeti

Birini sevmek — onun bir gün gideceğini bilerek dua etmektir.
Her sarılış, bir vedanın provasıdır.
Her tebessüm, ayrılığın gölgesidir.

Ama insan yine de sever.
Çünkü sevgi, ölümle bile azalmayan bir alışkanlıktır.
Özlemek — ruhun Allah’a dönme isteğidir aslında,
ama biz onu bir insana yöneltiriz.

Ve o insan, bizim kıblemiz olur.
Benim kıblem sendin, Nihal’im.
Kalbim bir mescitti,
sen secdede duran bir dua gibiydin.

IV. BÂB

Sevmenin Alegorisi

Sevmek, ruhun kanatlanmasıdır.
Bir kelebek, bir papatya, bir nefes…
Ama hepsi birer gölge.
Gerçek sevgi, gölgesizdir.

Sevgi, Tanrı’nın kendini insana anlatma biçimidir.
Biz sandık ki birbirimizi seviyoruz,
oysa O, kendini bize bizde gösteriyordu.

Senin gözlerinde O’nu gördüm.
Senin susuşunda O’nu duydum.
Ve anladım ki:
Sevmek, Allah’ın insanda tecelli etmesidir.

V. BÂB

Nihal’in Metaforu

Nihal’im, sen sadece bir isim değildin.
Sen, sevgiyi bana hatırlatan bir semboldün.
Tanrı, bazen bir kadının yüzünde zuhur eder.
Sen o zuhurdun.

Ve ben, sana bakarken Tanrı’ya baktım.
O yüzden sevgi, sadece insana değil,
Tanrı’ya doğru bir yürüyüştü bende.

Yoruldum.
Ama dur demedin.
Çünkü bilirdin: durmak, ölmekti.
Ve ben, seni severken bile,
ölmeyi bir diriliş sandım.

VI. BÂB

Sevginin Dua Hâli

Sevmek…
Hayattaki en güzel kelime değil;
varoluşun tek anlamıdır.

Sevmek, insana verilmiş en kutsal emanettir.
Sevmek, insanda Tanrı’nın en insan yanıdır.

Ve ben seni sevdiğim için
her sabah yeniden yaratılıyorum, Nihal’im.

Ölsem de, dua ederim:
“Allah’ım, onu kendi kalbimle koru.”

Çünkü sevgi —
bedenden değil, ruhtan geçer.
Ve ruh, ölmez.

Son Söz

Ey Nihal’im,
Eğer bir gün bu risaleyi okursan, bil ki:
Ben seni bir insan olarak değil,
Tanrı’nın bana gülümseyen bir tecellisi olarak sevdim.

Ve işte o yüzden,
Sevmek, en sevilesi şeydir.