Nazım Hikmet Ran. Bu isim, bir biyografinin, bir davanın ve bir şiir devriminin toplamıdır. Onu anlamak; sadece onun 1902’de başlayan hayat çizgisini takip etmek değil, aynı zamanda 20. yüzyıl Türkiye’sinin bütün siyasi çalkantılarını, toplumsal kırılmalarını ve edebiyatının en büyük değişim anlarını anlamaktır.
Bu kitabı yazarken amacım, "Mavi Gözlü Dev"i, efsanelerden ve politik sloganlardan arındırıp, her yönüyle insan olarak ele almaktı. O, sadece diz çökmeyen bir komünist, yirmi sekiz yıl dört ay hapis cezası almış bir mahkûm değildi. O, aynı zamanda Celile Hanım'ın şımarık, Piraye'nin hasret dolu ve Vera'nın son sığınağı olan kalbi acıyan bir âşıktı.
Nazım, şiirini bir silahtan çok, hayatın aynası olarak kullandı. Yıllarca süren hapis hayatını bir laboratuvara çevirerek, Türkiye toplumunun panoraması olan **"Memleketimden İnsan Manzaraları"**nı yazdı. Onun şiir tekniği, tıpkı yaşam tarzı gibi, bütün kalıpları yıkan bir isyandı.
Bu roman, onun hayatını kronolojik bir akış yerine, ruhunu ve sanatını en çok tanımlayan on iki temel temaya bölerek incelemektedir: Kökler, İdeoloji, Aşk, Hapishane, Hasret, Sürgün ve Şiir.
Okuyucu olarak sizden ricam, bu sayfaları çevirirken, sadece büyük bir şairin trajik kaderine değil, aynı zamanda onun tavizsiz inancına ve evrensel hümanizmine odaklanmanızdır. Nazım'ı susturmaya çalışanlar başarılı olamadılar. Çünkü Nazım’ın ruhu, onun meşhur dizesinde olduğu gibi, "bir ağaç gibi tek ve hür" kaldı.
Bu roman, Nazım Hikmet’in mirasına, yani özgürlüğe, barışa ve insan sevgisine bir saygı duruşudur.
Saygılarımla,
Hüseyin Turhal