Kibirli sevgilim,
seni o yüksek kulene hapsettin.
Oradan bakıyorsun hayata,
herkes küçücük, hizmetkar,
senin ihtişamına eğilmek zorunda.
Ben de o kalabalığın içindeydim,
gözlerinde parlayan sahte bir taç.
Narsist sevgilim,
bir ayna dışında hiçbir şey görmedin.
Benim sevgimi, fedakarlığımı,
sadece kendi yansımanın
daha parlak görünmesi için kullandın.
İçtiğin her yudumda ben vardım,
sen ise yudumladığın bardağın
kendini ne kadar yansıttığını düşündün.
Acımasız, duygusuz sevgilim.
Kalbin bir taş, soğuk ve katı.
Ne gözyaşım dokundu sana,
ne de yalvarışım eritti o buzulu.
Sen, sadece kendi havanı soludun,
benim oksijenimi keserek.
Bir kesip atma kolaylığıyla gittin,
sanki bir et parçasını değil,
bir ruhu fırlatıp atmışsın gibi.
Sadece kendini düşünen sevgilim.
Dünya senin etrafında dönüyor,
senin arzuların merkeze konmuş.
Ben bir araçtım, bir basamak,
senin bitmeyen doyumsuzluğuna bir yakıt.
Şimdi bitti. Yakıt bitti.
Ve sen, o yüksek kulede tek başınasın.
Bu kibir, bu acımasızlık,
senin kalenin duvarları değil mi?
Ama bil ki, bir gün,
o yalnızlık, o büyük, boş yalnızlık
yıkacak o duvarları.
Ben artık uzaktayım,
ve o yıkılışı izlemek için bile
geri dönmeyeceğim.
Çünkü ben,
o kuleye bir daha asla çıkmayacağım.
Ne bir kurban, ne bir seyirci olarak.
Özgürüm. Ve bu,
senin asla elde edemeyeceğin tek şey.