Sahne senin, ışık senin, alkışlar zaten sadece sana.
Ben? Ben sadece bir figüranım,
Arka plandaki silik bir detay,
Senin görkemli monoloğunu destekleyen.
Aşk dediğin,
Senin aynadaki yansımanla arandaki sonsuz diyalog.
Ben sadece o aynayı tutan,
Kusursuz açıyı ayarlayan,
Yorulmak bilmez bir el.
Her konuşma bir "ben" ile başlar,
Her cümle bir "benim" ile biter.
"Biz" kelimesi, senin sözlüğünde
Sadece bir edat, bir bağlaç;
Gerçek anlamı olmayan, içi boş bir ses.
Ne zaman bir acımdan bahsetsem,
Hemen hikâyeyi çevirirsin kendine.
Senin daha büyük, senin daha derin bir yaran vardır.
Benim fırtınam, senin okyanusunun yanında
Sadece bir su birikintisi.
Senin ilgi açlığın, bir kara delik.
Ne kadar versem, o kadar çeker içine.
Verdiğim her şey – zamanım, enerjim, sevgim –
Senin kendini beslemen için yakıt.
Benim varlığım, senin yokluğundan korkman için bir araç.
Yalnız kalma ihtimali, aynasız kalma korkusu.
Bunun için tutuyorsun beni,
Bir sevgili değil, bir tanık olarak.
Senin büyüklüğüne, senin eşsizliğine.
Kendi gölgene âşıksın,
Beni de o gölgenin bir uzantısı sandın.
Oysa gölgeler, ışık kesilince kaybolur.
Ve ben, yavaş yavaş kendi ışığımı yakıyorum.
Kendi güneşimle yüzleşince,
Anlıyorum ki, bu ilişkide
Sadece bir izleyici oldum.
Tek kişilik bir oyunun,
Ücret ödemeden izleyen,
Sonunda sahneden sessizce ayrılan izleyicisi.
Artık kendi başrolümü oynamak istiyorum,
Oyunun adı: Ben.
Ve sen, o sahnenin dışında,
Kendi yansımanla baş başa kal.
Bu defa, alkış yok.