Gerçek yüzünü gördüm, narsist sevgilim.
O parlak, o kusursuz maske,
en zayıf anımda düştü.
Kırılan bir ayna gibi,
binlerce keskin parçaya ayrıldı.
Ve ben, o parçaların her birinde
farklı bir sen gördüm:
Korkak bir çocuk,
açgözlü bir sahip,
duygusuz bir kukla.
Yıllarca baktığım o suret,
bir yalandan ibaretmiş.
O gözlerdeki derinlik,
sadece kendi boşluğunu yansıtıyormuş.
O sevecen sözler,
bir tiyatro oyununun ezberlenmiş replikleriymiş.
Ne büyük bir aldanış!
Ne büyük bir ustalıkla örülmüş bir duvar!
Sen, kendini o kadar iyi gizlemişsin ki,
sana inandığım için
kendime bile küsüyordum.
Ama şimdi gördüm.
O makyaj aktı,
o ışık söndü.
Geriye kalan, sadece bir hiç.
Ruhu olmayan, sadece
dışarıdan beslenmeye çalışan bir gölge.
Bu görüş, bu acı gerçek,
bana bir özgürlük verdi.
Artık senin kurbanın değilim.
O sahte cazibene kapılmayacağım.
Bıraktığın enkazın ortasında,
elimde o kırık ayna parçalarıyla,
ilk defa net görüyorum.
Senin gerçek yüzün,
yalnızlığın ve doyumsuzluğun ta kendisi.
Ve bu yüzü gördüğüm için,
senin artık bana
hiçbir gücün kalmadı.
Git.
Sana kalan sadece
o sonsuz, boş yansımadır.
Benim ise, gerçekliğim.