Senin elin, evet,
Her zaman yakındı.
Ama hiçbir zaman tenimde,
Hiçbir zaman kalbimde değildi o sıcaklık.
Senin elin benim yüreğimde değil,
Orada, buz gibi bir boşluk bıraktın sadece.
Bir çöl ki, bütün duygularım kurumuş.
Senin elin benim cebimde, biliyorum.
Parmak uçların, kredi kartımın soğuk plastiğini okşar gibi.
Gözlerin, banka ekstresindeki rakamlara parıldardı,
Bana değil, benim sahiplenebildiğim şeye.
Senin elin benim paramda,
O kağıt destelerinde, o dijital bakiyede.
Aşkımız, bir yatırım aracıydı senin için,
Getirisi sadece sana akan,
Bana borç ve tükenmişlik bırakan.
Konuştuğunda, "biz" derdin,
Ama cümlenin sonunda hep bir "benim" gizlenirdi.
"Bizim geleceğimiz..." dediğinde,
Aslında "Benim daha lüks hayatım" demek istiyordun.
Ayna sendin, ben sadece bir dekor.
Bir biblo, bir aksesuar,
Senin kusursuz imajını tamamlayan,
Ama canı olmayan, sesi çıkmayan.
Sadece kendini düşünen bir sevgili,
Bu, en yalın, en acı gerçek.
Senin sevgin, bir borsa endeksi gibi,
Yükselişin sadece kendi kârınaydı.
Düştüğümde, beni değil,
Kaybettiğin değeri düşündün.
Şimdi anlıyorum,
Tutsaklığım ne kalbindeydi ne de ruhunda.
Tutsaklığım, verdiğim o maddiyattaydı.
Çıkarcı bir gölge,
Yüreğimi değil, cüzdanımı ısıtan.
Şiir burada bitmeli,
Bu dize, son sarsıntı olmalı.
Elimi çekiyorum o soğuk, hesapçı avucundan.
Cebim boş kalsın,
Yeter ki kalbim yeniden bana ait olsun.
Orijinal bedelini ödedim bu dersin:
Sen, bir sevgili değildin, bir maliyet tablosuydun.
Ve defteri kapatıyorum.