Makyaj sevgili, o cilalı ten,
Gözlerindeki parlaklık, meğer ne çok yanıltmış.
Bir şeytanın yüzüne sürülmüş
Melek edası,
Oyunmuş, tamamen kandırmacaymış.
Narsist sevgili,
Sana inandım.
Her kelimene, her vaadine.
"Kuaför açacağız," demiştin,
Ortak bir hayaldi sanki, geleceğimiz.
Oysa sadece bir tuzakmış.
Emeğimle kazandığım,
Bütün o birikim, o güven.
Verdim sana, tereddütsüz.
Bir yuvaya, bir hayale yatırım sandım.

Aldın.
Sadece parayı değil,
Benden inancımı da aldın, umudumu da.
Şimdi karanlıkta bir gölge gibi,
Uzaklaştın benden.
Sözünden durmadın,
Verdiğin her söz,
Bir köpük gibi eridi havada.
Meğer her şeyin yalanmış.
O gülüşün, o övgülerin, o ilgilerin...
Sadece kendini beslemek için kurulmuş bir sahne.
Bense o sahnede bir figüran.

Zalim narsist sevgili,
Sana olan sevgim,
Şimdi ağır bir zehir gibi içimde.
Aldın, tükettin ve gittin.
Geriye kalan bu acı,
Senin bıraktığın en büyük miras.
Ve artık biliyorum:
Boyanın altındaki gerçek,
Hep bu kadar çirkinmiş.