3. Masal: Kaybolan Renkler Ülkesi
Bir zamanlar, her şeyin rengârenk olduğu bir Kaybolan Renkler Ülkesi vardı. Bu ülkenin koruyucusu, minik bir fırçaya sahip olan Maviş isminde bir periydu. Maviş, her sabah uyanır ve ülkenin renklerini kontrol ederdi.
Ama bir gün, Maviş çok yorulduğunu hissedip görevini aksattı. "Bir gün ara versem ne çıkar?" diye düşündü ve uyumaya devam etti.
Maviş uyurken, Renkler Ülkesi'ne Siyah ve Beyaz Hırsızları sızdı. Bu hırsızlar, her şeyi yavaş yavaş griye boyamaya başladılar. Kırmızı güller soldu, sapsarı limonlar karardı, masmavi denizler donuklaştı.
Ülke sakinleri telaşlandı! Herkes birbirine sordu: "Güneşin turuncusu nerede?", "Çimlerin yeşili neden yok oldu?"
Sonunda Maviş uykusundan uyandı ve ülkenin griye döndüğünü görünce dehşete kapıldı. Hemen sihirli fırçasını eline aldı ama fırçasında hiç boya kalmamıştı.
O anda, küçük bir kız çocuğu olan Elif yaklaştı. Elif’in üzerinde, annesinin yaptığı rengârenk bir yama işi elbise vardı. Elif, Maviş'in üzüntüsünü görünce, elbisesinden küçük bir iplik parçası kopardı ve Maviş'e uzattı.
"Al," dedi Elif. "Bu, en sevdiğim kırmızı ip. Belki biraz rengi geri getirebilir."
Maviş, kırmızıyı fırçasına sürdü ve ilk olarak kırmızının kaybolduğu bir gülü boyadı. Gül, anında canlandı ve etrafa kırmızı bir ışık yaydı. Diğer çocuklar da bu hareketi görüp en sevdikleri renkli oyuncakları, boncukları ve giysileri Maviş'e getirdi.
Maviş, çocukların hediyeleriyle fırçasını doldurdu ve ülkeyi yeniden boyadı. Güneş eskisinden daha parlak, çiçekler daha canlı oldu.
Maviş o gün anladı: Sorumlulukları asla ertelememeliydik ve en büyük renk kaynağı, çocukların coşkulu kalpleriydi.
Masalın mesajı: Sorumluluklarımızı yerine getirmek, hayatın parlak ve güzel kalmasını sağlar.