Ehl-i Beyt (Hane-i Saadet)
1.
O kutlu hanedan ki, nur ile doludur sözü,
Cihanın en güzeli, Resûl'ün mübarek özü.
Ali, Fâtıma, Hasan, Hüseyin'dir o canlar,
Onların sevgisidir ki, kalbimizdeki tek gözü.
2.
Onlar ki temizlendi, her türlü kirden, pastan,
Rabb'in emriyle arındı, süzülüp geçti hastan.
İhlâs ile adanmışlar, nefslerine hiç bakmazlar,
O'nun rızasını dilediler, kaçındılar her histen.
3.
Zehra'nın nuru yandı, Ali'nin kılıcı parladı,
Hasan'ın sulhu yayıldı, Hüseyin'in kanı arıladı.
Her biri bir menkıbe, her biri bir büyük ders,
Onların yoluna giden, gönlünü Hakka ayarladı.
4.
Sevgileri imandır, onlara kin besleyen yandı,
Resûlullah'ın emaneti, bu kutlu soydan indi.
Onların yolunda olmak, sünneti dâim bilmektir,
Kalp ki onları sevmezse, o yolda hep geri döndü.
5.
On iki İmam'ın kaynağı, bütün ulu pîrlerin aslı,
Onların aşkıyla doldu, dervişlerin coşkun faslı.
İlimde, irfanda, zühdde, hepsinde vardılar zirveye,
Onların sevgisi olmadan, gönül olur ki ıssız kaslı.
6.
Ya Rab! Bizi de katıştır, onların kutlu yoluna,
Affet bizi, biz muhtacız, o nurlu elin koluna.
Şefaatleri yetişir, dertli kulların başından,
Canımız kurban olsun, o sevgili Âl'in yoluna.
7.
Ey Âşık Turhal, bu feyzi sen de duyunca,
Ehl-i Beyt aşkıyla ağla, kalbin huzur bulunca.
O ulu aileye bağlılık, en yüce ibadettir,
Onların şefaatine er ki, Hakk'a yakın olunca.