Dânyâl-i Nebî (Hikmet ve İbret)
1.
O ki Babil illerinde, zulme karşı durdu,
İşitenlerin işittiği, isminde manayı kurdu.
Buhtunnasr'ın rüyasını, hikmetle tabir etti,
O'nun ilmiyle dâim, bütün âlem hayran durdu.
2.
Sürgünün ve esaretin, zorluğunu gördü canı,
Yine de Hakk'tan dönmedi, korudu O'nun şanı.
Rüya ile gelen sırrı, O'na bildirdi Yaradan,
İman ile kuvvetlendi, ne korku ne endişesi, gamı.
3.
Kralın önünde eğilmez, putlara secde etmezdi,
Bu imanı yüzünden, nice çileler çekti, yitmezdi.
Aslanların bulunduğu, o dipsiz kuyuya atıldı,
O'nun duasıyla dâim, yırtıcılar O'nu incitmezdi.
4.
Aslanlar O'na dost oldu, sevgiyle yaklaştılar,
Zulmün karanlığı dahi, O'nun nuruyla aşıldı.
O'nun parmağındaki mühür, bu büyük sırrı taşır,
İki aslan arasında, bir masum çocuk yaşadı, kaşıldı.
5.
Yaşadığı o topraklara, feyzi ve bereket getirdi,
O'nun naaşını korudu, kimse O'na el süremedi.
Ömerü'l-Fârûk dahi, O'nun kabrini gizletti,
O'nun kerametleri dâim, kalplerde izini ettirdi.
6.
Ya Rab, bize de nasip et, O'nun imanı gibi nûru,
O'nun sabrı gibi coşkun, tertemiz bir duruşu.
Zalime karşı durmak, O'nun en büyük mirası,
Bu ulu nebiye bağlılık, mü'min için huzuru.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi sırrı anınca,
Dânyâl'ın hikmetine koş, kalbin huzur bulunca.
O'nun yolundan yürü ki, kurtuluş sana nasip ola,
O'nun izinden git ki, Hakk'a yakın olunca.