Bu kitabın sayfalarından geçerken, aslında hepimizin aynı harflerin farklı yankıları olduğunu fark ettim. Kayıplar birbirine benzemiyor belki, ama bıraktıkları izlerin dili ortak. Bir şeyin yokluğu, bazen varlığından daha yüksek sesle konuşuyor. Şiirler bu sesi duyurma çabasından ibaretti.

İçimizde taşıdığımız ağırlıkların bize öğretecek bir şeyi olduğuna artık daha çok inanıyorum. Her acı, kendi içinde bir ufuk çizgisi taşır. Ve insan, baktıkça o çizginin ardında kendi halini görür. Yol bazen karanlık, bazen bulanık, bazen de beklenmedik şekilde aydınlık. Bu kitabı yazan ben, sona geldiğimde başlangıca biraz daha yakın hissediyorum kendimi.

Sen de belki buradan ayrılırken, yanında küçük bir iç sükuneti taşıyorsundur. Belki bir dize, bir kelime ya da bir sessizlik çengel gibi sende asılı kalmıştır. Hangi duyguyla ayrılırsan ayrıl, iyi ki uğradın.

Kapanan her kitap, içinde sessizce yeni bir kapı arar. Sen istersen açarsın. İstemezsen bırakırsın. Her iki ihtimal de şiirden yapılmış bir vedadır.