İKİNCİ BÖLÜM: PLATO OKYANUSU
🌌 Ulaşılmaz Yıldız
Şerife, Nüzhet için bir yıldızdı. Bakılabilen, hayran kalınabilen ama asla ulaşılamayan. Nüzhet, aşkının adını koydu: Platonik Uçurum. Bu, bir köle ile kraliçe, bir dilenci ile hanımefendi arasındaki aşılmaz mesafeydi. Ona yaklaşmak, haddini aşmaktı.
💧 Susuzluğu İçememek Felsefesi
Nüzhet, günler, aylar boyu Şerife'yi izledi. Onun faytonuna binişini, balkonda kitap okuyuşunu, bahçede yürüyüşünü... Ve bu izleyiş, bir felsefeye dönüştü: "Suyu susadım, ama suyu içemem."
Susuzluk: Şerife’ye duyduğu tarifsiz aşk.
Su: Kavuşma, dokunma, ona bir kelime etme ihtimali.
İçememek: Kavuşmanın, kendi yoksulluğunu ve hadsizliğini ortaya çıkaracağı korkusu.
Nüzhet'e göre, o sudan bir damla içmek, bu aşkın büyüsünü bozacak, onu sıradan bir sevdaya çevirecekti. Oysa Nüzhet, bu çileyle ölümsüz bir şiir yazıyordu.
“Eğer o suyu içersem, susuzluğum biter. Susuzluğum biterse, aşkım da biter. Benim aşkım, bu ebedi susuzlukta yaşamalıdır.”
💌 Gizlenen Mısralar
Nüzhet, tüm şiirlerini Şerife'ye adadı. Fakat hiçbirini göndermedi. Bir keresinde, üzerine o meşhur mavi gözleri anlatan en dokunaklı gazeli yazdığı kâğıdı, rüzgârla yalıya doğru uçurmaya çalıştı. Ancak kâğıt, hemen yakındaki bir çamurun içine düştü. Nüzhet, bu olayı kaderin bir işareti saydı: Aşkının çamurlaşmasına izin vermeyecekti.