Hayatımızda bazı anlarda kendimizi kaybolmuş hisseder, hangi yöne gideceğimizi bilemeyiz. İşte bu anlarda beynimizde bir bölünme yaşanır: zeka ile akıl bölünmesi. Zeka, bilinmeyeni ve özgürlüğü arzularken, akıl bildiği yerde kalmayı, elde ettiği deneyim ve tecrübeleri kullanmayı tercih eder.

Bu bölünme gerçekleştiğinde, zeka bir yöne, akıl başka bir yöne gider. Arada oluşan boşluk, insanın iç dünyasını dağıtır, parçalar. Psikolojik olarak sağlıklı bir yaşam sürmek için zeka ile aklın uyum içinde çalışması en doğrusudur. Zeka, bilinmeyen alanları keşfetmek, bilinmeyene ulaşmak (kaşiflik ruhu) için önde giderken, akıl hemen ardında, zekanın elde ettiği verileri bilinenlerle değerlendirerek anlamlandırır.
Böylece zekanın bulguları, akıl tarafından süzülür; riskler ve tehlikeler idrak aşamasından geçer. Bu süreç, insanın doğru kararlar verebilmesini sağlar.Zeka ile aklın ayrıştığı anlarda, aralarında oluşan boşlukta zekanın topladığı veriler değerlendirilemez. Akıl bu alanda olmadığından, bilgiler boşlukta kaybolur.

Bu, insanın ruhsal dünyasında anlaşılması zor paradokslara yol açar.Doğru olan, zekalı akıl ve akıllı zekadır. Bu dengeyi sağlayabilmek için akıl, her zaman zekanın ardında, bölünmelere ve parçalanmalara izin vermeden sistematik bir şekilde hareket etmelidir.Evrendeki bilinmeyene duyulan merak arttıkça zekaya daha çok ihtiyaç duyarız. Ancak zekanın bilinmeyenden elde ettiği bilgilerin kaybolmaması ve anlamlandırılması için akla da ihtiyaç vardır.

Zekalı akıl artı akıllı zeka, idraki doğurur.İdrak ise yaşadığımız sürece, evrendeki varoluş öykümüzün ve sırların açığa çıkmasında en büyük etkendir. İnsan olmanın ve evrendeki varoluş bilincine ulaşmanın, gücünü sevgiden alan en büyük nimeti, farkındalıktır...