Yarayı Değil, Kabuğu Yaz

Yeryüzü, yorgun bir defter.
Her sayfasında silinmiş gözyaşları,
kapanmış ama izi kalmış yaralar.
Biz, o defterin son kalemleriyiz.
Çok yazdık acıyı, çok konuştuk kaybı.
Şimdi, elimizdeki mürekkep farklı olsun.
Yarayı değil, artık kabuğu yazalım.
O kabuk, bizi ayakta tutan dayanıklılıktır.
Biz, yan yana durmayı öğrenmiş bir halkız.
Karanlık çöktüğünde, birbirimizin feneriyiz.
Birimiz tökezlese, diğerimiz tutar elinden.
Bu, ders kitaplarında yazmayan,
soğukta üşüyen bir elin sıcaklığını bilme sanatıdır.
Ayna bize, birliğin rengini gösteriyor.
Ne zaman ki bir çocuk güler,
eski acıların izi hafifler.
Ne zaman ki bir türkü başlar,
duvarlar titrer, duvarlar yıkılmaya yüz tutar.
Unutma: En büyük şiir,
yıkıntıların arasından başını uzatan o ilk yeşil filizdir.
O filiz, sadece toprağa değil,
tüm o umutsuzluğa karşı bir itaatsizlik bildirgesidir.
Biz, yorulabiliriz, düşebiliriz.
Ama kalkmasını, birbirimize tutunarak yeniden
başlamasını da çok iyi biliriz.
Çünkü Halkın Aynası,
en güçlü yansımasını, hep zor zamanda verir.