Sesim, şehrin gürültüsünde bir kum tanesi.
Ama her kum tanesi, bir çöldür aslında,
susturulmuş hikâyelerden ibaret.
Biz, adımız hep 'öteki' diye anılanlar,
sırtımızda coğrafyanın yorgun haritası.
Ne zaman güldük, hep diken battı elimize,
ne zaman bağırdık, gökyüzü sağırlaştı.
Ama dilimiz var bizim,
ne yasalarda ne de resmi kayıtlarda yazan.
O dil; annelerimizin uyuttuğu türkülerin ritmi,
birbirimize uzattığımız ekmeğin sıcaklığı.
O dil; adaletin kapısında bekleyenlerin fısıltısı.
Bizi tanımlayan, giydiğimiz kaftan değil.
Bizi tanımlayan, ne bankadaki sayılar,
ne de tapu senedindeki metrekaresi.
Bizi tanımlayan; düşsek de kalkma inadımız,
yere düşen bir çocuktan önce toprağa uzanan el.
Siz, bizi unutanlar,
tarihin tozlu raflarında bizi ararsınız belki.
Ama biz, her sabah yeniden doğan güneşin gölgesindeyiz.
Duvarları yıkıp, sınırları silip atacağız.
Çünkü bizim çığlığımız, mısralara sığmaz artık.
O, yerin yedi kat altından gelen
ve her şeyi yeniden başlatacak olan sestir.