Bu şehir, büyük bir kâğıt,
Üzerine yazılan silinmiş notlar.
Apartman cepheleri, soğuk birer sütun,
Sayılarda gizli, görünmez bir yoksulluk.
Gecekondu duvarlarından sızan loş ışık,
Resmi kayıtlarda olmayan bir hayatın kanıtı.
Kimliksiz işçilerin yorgun omuzlarında
Büyüyen sessiz bir ekonomi.
Otobüs camına buğuyla çizilen
Küçük bir kalp, büyük bir hasret.
Memleketin kokusu, gurbetin telaşına
Karışmış, nefessiz bir bekleyiş.
Hepimiz aynı mührün farklı tıraşlarıyız.
Birimiz holding binasında cam siliyor,
Diğerimiz içeride milyonluk sözleşmeyi imzalıyor.
Aynı gökyüzü, farklı pencerelerden bakıyor.
Trafiğin kesik kesik sirenleri,
Aceleci bir annenin market poşeti,
Parkta unutulan, yıpranmış bir top.
Gündelik telaşın, asıl tarihini yazıyor.
Halkın Aynası; parlak bir vitrin değil,
Arka sokakta, çöpten kâğıt toplayanın elindeki kancadır.
Eğilip yerden aldığı, atılan her şeyin
Değerini bilen, haysiyetli bir duruş.
Bu sesler, manşetlerde yer almaz.
Ama her bir fısıltı, her bir ter damlası,
Bu ülkenin gerçek, canlı şiiridir.
Ve bu şiir, bizi olduğumuz gibi,
Ne eksik ne fazla, olduğu gibi gösterir.