Beton ormanlar arasında,
Fay hatlarında, çatlak seslerde,
Bir yüz görüyorum: O benim, o sensin.
Kapalı çarşıların uğultusu,
Sanayi dumanının karası,
İşte o, bizim sessizliğimizin yansıması.
Sabahın köründe kalkıp,
İlk metroyu bekleyen umut,
Emeği alnının tuzu,
Çocuklarının geleceği için sırtındaki koşu.
O ayna, sadece cilalı cam değil,
Kırık kiremitlerin tozu,
Köyden kente göçün yorgun dizleri,
Birbirine değen binlerce hikâye.
Her köşesi, yırtık bir gazete sayfası.
Pazarlar kurulur,
Domatesin fiyatı bir vicdan sorusu.
Emekli kuyruklarında bekleyen
Beyaz saçlı sabır.
Genç odalarında biriken
Titreşen, aceleci arzular.
Sanal dünyanın camından sızan ışık,
Gerçek dünyanın gölgesini uzatır.
Zengin sofraların kahkahası
Yan mahallenin kuru ekmeğine değer.
Ama o ayna, sadece acıyı göstermez.
Bir düğün halayının coşkusu,
İftar sofrasında paylaşılan hurma,
Komşunun kapısını çalan bir tas çorba.
Yürekten yüreğe akan, görünmez bir nehir.
O nehir, bu toprağın ruhu.
Bu şehrin, bu köyün, bu insanın,
Dünden bugüne taşıdığı, büyük sevda.
Ve o ayna, işte tam da budur:
Kendi gerçekliğimizin, çıplak ve dürüst sesi.