Duvarların Ardında Kalanlar

Kentin sesi bu; betonun, sirenin ve aceleci adımların uğultusu.
Herkes bir yere koşuyor, bir şeyi yakalamak derdinde.
Oysa neyi kaybettik, kimse dönüp bakmıyor bile.
Kaldırımlarda, görünmez iplerle bağlı, tek tek yürüyoruz,
Gözlerimiz telefonlarda, hayatlarımız sanal bir gökyüzünde.
Bölünmüşüz. Görünmez hatlarla, kalın camlarla.
Bir tarafta ışıl ışıl vitrinler, parıltılı kahkahalar,
Diğer yanda, bir bankın soğuğuna sinmiş bir sessizlik.
O sessizlikte, aç kalmış bir çocuğun resmi var.
O sessizlikte, görmezden gelinen bir yaşlının titrek eli.
Duvar ördük birbirimize; statüden, dinden, renkten.
Anlamayanı ötekileştirdik, farklı olanı dışarı ittik.
Oysa aynı gökyüzü altında nefes alıyoruz,
Hepimiz aynı suyun, aynı toprağın ürünü değil miyiz?
Unuttuk, en temel gerçeği unuttuk: İnsan olmak.
Ne zaman unuttuk paylaşmayı, bir yarayı sarmayı?
Ne zaman, "ben" kelimesi, "biz" kelimesinden daha yüce oldu?
Vicdanın sesi, egonun gürültüsünde boğuldu.
Ve o gürültüde, adalet kelimesi bile bir fısıltı gibi kaldı.
Ama bir umut var.
Bir çocuğun gözlerindeki saf merak,
Bir komşunun uzattığı sıcak bir tas çorba.
Yüreklerimizde saklı o ince sızı,
Bizi tekrar birbirimize bağlayacak olan o eski yara.
Uyanma vakti. O görünmez ipleri kesme vakti.
Yıkın o duvarları! Ses verin o sessizliğe.
Koşmayı bırakıp, durup bakma vakti.
Çünkü gerçek zenginlik, cebindekinde değil,
Yanındaki insanın yüzünde görebildiğin tebessümdür.
Ve o tebessüm, hepimizin ortak yurdudur.