Adaletin Kırık Penceresi

Gözlerimiz yorgun, beklemekten.
Bir çağ ki, adalet hep yarın gelecek.
Gökyüzü hep aynı gri renkte,
ve sesimiz, bir dilekçenin son satırında kısık.
Masumiyetin pencereleri kırık,
içeri sızan rüzgâr, buz gibi bir gerçek.
Herkes birbirine soruyor: Ne zaman?
Ne zaman bu döngü, bu yalan bitecek?
Ama beklemek de bir eylemdir aslında.
Sessiz, derinden gelen,
toprağın altında sabırla büyüyen bir kök.
Zamanı geldiğinde, o kök sarsacak
en sağlam görünen duvarı bile.
Ayna sana, sabrın sınırını gösteriyor.
Vicdan, kış uykusundan uyanmak üzere.
Çünkü biliyor ki; her haksızlık, bir fısıltı olarak kalmaz.
Birikir, birikir ve en sonunda
bir çığlık olup döner, sahibine.
Biz, bekleyenlerin yorgun ordusuyuz.
Elimizde silah değil, haklı bir sebep var.
Ve bu sebep, dünyayı yerinden oynatmaya yeter.
Çünkü biz, sadece yarını beklemiyoruz.
Biz, o yarını yeniden inşa edecek olan iradeyiz.
Unutma: Halkın Aynası,
uzun bir bekleyişten sonra bile
parlayacak olan en büyük ışıktır.