Küçük köyde, yağmurun serin damlaları toprağa can veriyordu. Gök gürlüyor, ardından gökyüzü umutla açılıyordu. Sanki yılların acısına karşı doğa da yeni bir başlangıcı kutluyordu.

Yaşlı çift, Yusuf ve Selma’nın düğün hazırlıkları için kolları sıvamıştı. Selma’nın üzerine beyaz bir elbise diktirmek için komşu kadınlar bir araya geldi. Kumaşlar eskiydi ama ellerinden çıkan işçilik öylesine şefkatle doluydu ki, elbise ışıl ışıl görünüyordu.

Yusuf ise köyün gençleriyle birlikte bahçeyi süslüyordu. Renkli bez parçaları, eski ama parlayan lambalar ve çiçeklerle donattılar. Yusuf, süsleri asarken ara sıra Selma’ya bakıyor, kalbi yerinden çıkacak gibi oluyordu.

O akşam, yağmur hafifçe çiseliyordu. Bahçede yakılan ateşlerin ışığında herkes toplandı. Yaşlı adam bastonuna dayanarak ortaya çıktı ve gür sesiyle konuştu:

— “Bu düğün, sadece iki insanın birleşmesi değil… Savaşın yıktığı hayallerin yeniden doğuşudur. Bugün, karanlığa inat umut yeşeriyor.”

Yusuf ve Selma yan yana geldi. Yusuf, titreyen sesiyle:
— “Selma… Sen benim karanlıkta ışığım, acıda nefesim oldun. Bundan sonra ömrüm boyunca seni seveceğime söz veriyorum.”

Selma’nın gözlerinden yaşlar süzüldü:
— “Yusuf, sen beni savaşın ellerinden kurtardın. Şimdi ben de sana ömrümü veriyorum. Ne olursa olsun yanındayım.”

Köyde alkışlar, dualar ve gözyaşları birbirine karıştı. Yaşlı kadın, onların başına beyaz bir örtü örttü ve dua etti.

Ve o gece, yağmurun altında, yıkıntılarla çevrili bir dünyada, iki kalp birbirine kavuştu.

Artık Selma ve Yusuf’un hikâyesi acının değil, sevginin ve yeniden doğuşun hikâyesiydi.