43. Bölüm – Kayıp Yılların Hesabı

Çadırın kenarına çekildiler. Yağmur damlaları brandadan süzülüp yere düşerken ikisinin de gözlerinden yaşlar süzülüyordu.

Yusuf, hıçkırıklarla konuştu:
— “O gece seni kaybettiğimde… sanki bütün dünyam yıkıldı. Her sabah kalktığımda ‘acaba yaşıyor mu?’ diye düşündüm. Hep seni aradım Selma, hep. Her çocuğun yüzünde seni gördüm. Ama hiç bulamadım.”

Selma, titreyen ellerini Yusuf’un ellerine koydu:
— “Ben de seni aradım Yusuf. Ama yollarımız ayrılmıştı… Bir aile bana sahip çıktı, onlarla başka ülkeye geçtim. Büyüdüm, alışmaya çalıştım ama kalbimde hep bir boşluk vardı. Her dua edişimde Allah’tan seni korumasını istedim. Ama bulabileceğime hiç inanmamıştım.”

Yusuf başını öne eğdi.
— “Benim tek dayanağım senin hayalin oldu. Savaşın izlerini silemedim, kabuslarım hâlâ bitmedi. Ama seni kaybettiğim için hep kendimi suçladım. Keşke elimden tutup bırakmasaydım.”

Selma başını iki yana salladı:
— “Hayır, Yusuf. O bizim suçumuz değildi. O gece yağmur, karanlık, patlamalar… Biz küçüktük. Savaş bizi kopardı. Asıl suç, bu karanlığı insanlara yaşatanlarda.”

Bir süre ikisi de sustu. Dışarıda yağmur ve yardım bekleyen insanların uğultusu vardı.

Sonra Selma derin bir nefes aldı:
— “Yıllar sonra burada buluşmamız… bir mucize. Belki de bizden beklenen bir şey var. Belki de yaşadığımız her acıyı, her gözyaşını dünyaya anlatmak için hayattayız.”

Yusuf, gözyaşlarını silip gülümsedi.
— “Evet Selma. Biz kaybettiklerimizin anısına, ölenlerin yerine konuşmalıyız. İnsanlara savaşın ne demek olduğunu, çocukların nasıl yalnız bırakıldığını anlatmalıyız. Belki dünyayı değiştiremeyiz ama en azından sessiz kalmayız.”

Selma başını salladı.
— “Biz sustukça, birileri aynı acıyı yaşamaya devam edecek. Ama biz konuşursak… belki bir kalp daha uyanır.”

O an, ikisinin yüreğinde yeni bir yol açıldı. Artık yalnızca geçmişin yaralarıyla yaşamayacaklardı. Onların hikâyesi, başkalarının umudu olacaktı.