21. Bölüm – “Ateşin Gölgesinde”

Tünelin karanlık soğuğu bile dışarıdaki cehennemi unutturmadı. Arka planda hâlâ patlamalar yankılanıyordu. Her mermi sesi, her bomba gürültüsü Yusuf’un içini titretiyordu.

Birden yer sarsıldı. Tünelin duvarlarından tozlar döküldü. Ardından kulakları sağır eden bir patlama…

Selma korkuyla Yusuf’un koluna sarıldı.
“Yakın… çok yakın!” dedi nefesi kesilircesine.

Tünelin çıkışına yaklaşırken dışarıdan yükselen ışık, yangın alevleriydi. Yıkılmış binaların arasında insanlar koşuyor, kimisi çocuklarını kucaklamış, kimisi yaralılarını sürüklüyordu.

Hava yanık kokuyordu. Bir apartmanın üst katı çökerken çıkan gürültü, gökyüzünü kaplayan dumanla birleşti.
Bir kadın çığlık atıyordu:
“Yardım edin! Bebeğim içeride kaldı!”

Yusuf, Selma’ya baktı. Gözleri kararlıydı ama vücudu titriyordu.
“Selma, gitme demeyeceksin… O çocuğu kurtarmalıyım.”

Selma boğazı düğümlenerek,
“Dikkat et…” diyebildi sadece.

Yusuf, çökmekte olan binaya girdi. İçeride her şey karanlık, sadece alevlerin turuncu ışığı yol gösteriyordu. Duvarlardan parçalar düşüyor, zeminde cam kırıkları çıtırdıyordu. Bir köşede, battaniyeye sarılı minicik bir bebek… Ağlıyordu.

Bebeği kucağına alıp dışarı çıkmak üzereyken, yeni bir patlama binayı salladı. Tavanın bir kısmı düştü, Yusuf yere kapaklandı. Yanan tahtaların kokusu ciğerine doldu.

Kendini toparlayıp dışarı fırladığında, Selma gözyaşları içinde onları karşıladı.
“Ya sana bir şey olsaydı?”

O sırada başka bir bomba sesi duyuldu. Gökyüzü kırmızıya boyandı. İnsanlar çığlık atarak kaçışıyor, kimisi yere yığılıyordu.

Yusuf, bebeği annesine uzatırken, gözleri Selma’ya kenetlendi:
“Bu… savaşın gerçek yüzü Selma. Yıkım, ateş, gözyaşı… ve kimsenin görmediği sessiz kahramanlar.”

Selma dudaklarını ısırdı.
“Keşke bütün dünya şu an burayı görebilse… Belki o zaman birileri dur derdi.”

Arka planda sirenler, patlamalar, yanık kokusu… Ama ikisi de hâlâ ayakta durmaya çalışıyordu. Çünkü biliyorlardı — pes ederlerse, hikâyeleri de o an bitecekti.