15. Bölüm – “Fırının Külleri”

Sabah olduğunda yağmur durmuştu ama soğuk hâlâ kemiklere işliyordu. Yusuf, Selma’yı uyandırmadan etrafa göz gezdirdi. Gökyüzü griydi, sessizlik ise ürkütücüydü.

“Selma… kalk,” dedi usulca.
Kız gözlerini ovuşturdu. “Ne oldu?”
“Yiyecek bulmamız lazım. Çok zayıf düştük.”

İkisi birlikte, dar ve sessiz sokaklardan ilerlemeye başladılar. Ayakları çamura saplanıyor, her adımda üşüyen bedenleri biraz daha ağırlaşıyordu.

Bir süre sonra, yarısı yıkılmış eski bir fırın gördüler. Kapısı yerinden sökülmüş, içi karanlıktı. Yusuf, önce etrafı kontrol etti.
“Burada belki biraz ekmek kırıntısı bulabiliriz,” dedi.

İçeri girdiklerinde yanık ekmek kokusu hâlâ duvarlara sinmişti. Tavanın bir kısmı çökmüş, tezgâhlar külle kaplanmıştı. Selma, soba kenarına yaklaştı ve ellerini küllerin içine daldırdı.
“Bak… burda bir parça var!” dedi, elindeki sertleşmiş yanık ekmeği göstererek.

Yusuf hemen yanına geldi. “Olsun, hiç yoktan iyidir.”
İkisi de o küçük, bayat ekmeği paylaştı. Her lokmada boğazları düğümleniyor, ama açlık her şeyden ağır basıyordu.

Selma, ağzındaki kuru lokmayı yutarken gözleri doldu. “Biz… bu hale nasıl geldik Yusuf?”
Yusuf bir süre sustu. “Bilmiyorum… ama hayatta kaldığımız sürece bir şansımız var. Belki de bu şehirden çıkabiliriz.”

Tam o anda, dışarıdan ağır adım sesleri geldi. Yusuf hemen Selma’ya fısıldadı:
“Saklan!”

İkisi, yıkılmış fırının arka kısmındaki un çuvallarının arkasına sindiler. Nefeslerini tutmuşlardı… Adım sesleri gittikçe yaklaşıyordu.