Aşk-ı Mutlak'ın Nefesi: Sırr-ı Hurûf

Ey can, bu âlem bir duman, varlık ise bir hayal,
Yedi kat gök, yedi deniz, hepsi O’ndan bir meâl.
Ne ararsan sende gizli, ne bilirsen sende sır,
Zâhirde göründü âlem, Bâtın'da Mutlak Tek Bir.

Elif'tir her şeyin aslı, dosdoğru tek duruşu,
Varlık denizinde zâhir, Vahdet'in ilk vuruşu.
Hurûf dizilir de amma, göz görmez o mânâyı,
Her harf bir sırdan perde, her nefes bir Esmâ'yı.

Bir damla idin evvel, dönüp geldin bu yola,
"Kâlû Belâ"dan beri aşk, düşürür seni çöle.
O çöl ki gönül bağıdır, sulanır gözyaşıyla,
Can kafeste bir bülbüldür, ötüşür İlâhî Aşk'la.

Sanma ki Ene'l-Hak demek, nefsânî bir iddiâ,
O, benlik perdesini yırtıp, yokluğa bir vedâ.
"Ben" dediğin bir gölgedir, O'nun nuru yansırsa,
İnsan-ı Kâmil olur can, Hak'tan gelen o dersi alırsa.

Gönül Kabesi'nde dursan, yüzünü Kıble'ye dön,
Sâki'den bade içmezsen, bu sırra eremezsin sen.
Şarap dediğin ateş ki, yakar mâsivâyı,
Ateşten geçen can ancak, görür asıl Hüda'yı.

Ne zahide uy gönlüm, ne kuru bir kurala,
Aşk'ın kanununda yürü, düşsen de kara pula.
O ki seni seviyor, sen ki O'nu özlersin,
Bu aşkın sırr-ı ezeldir, her an O'nu gözlersin.

Var git, bu dünya fâni, bakî olan O Zât'tır,
Her dizede, her nefeste, gizli Allah Sevgisi yatar.
Ey Hüseyin, bu destan ki, kalbin sırrından gelir,
Okuyan her can bilsin ki, Hakikat O'nda belirir.