Canım evlatlarım,
Bu kitabı, hayatımın en derin sınavlarında bile bana güç veren iki evladıma ithaf ediyorum.
Varlığınızla ayağa kalkmayı öğrendim, sabırla, inançla ve sevgiyle yeniden yürüdüm.
Bu satırlar, size bırakmak istediğim en gerçek mirasım; annenizin sizden ve yaşam mücadelesinden hiç vazgeçmediğini bilmeniz için, sizinle gurur duyduğum gibi, bir gün siz de benimle gurur duyun istedim.
Sizleri seviyorum. İyikilerim.

EVLAT HASRETİ

Sizden kalan anılarla yaşamaya çalışıyorum,
Bir yanım eksik bir yanım umutlu.
Tutunacak bir dalım olsun diye hatıralarla avunuyorum..
Dalıp gidiyorum uzaklara..
Düşünüyorum.. Düşlüyorum..

Ne zaman yağmur yağsa, gök gürlese aklıma hep Yunus Emre’m gelir..
O çok korkardı, ürkerdi şimşek çakınca..
Bana sarılır, kulaklarını kapatırdı.
Şimdi yağmurlar yine yağıyor, gök gürlüyor, şimşekler çakıyor…
O ise benden uzakta.
Korktuğunda kime sığınıyor, kim kapatıyor kulaklarını bilmiyorum.
Her yağmur, yüreğime bir sızı daha bırakıyor.

Ne zaman bir fırın görsem, ekmek alırken hep aklıma Uğuralp’im gelir.
O benim küçük oğlumdu ama cesareti büyüktü, kocamandı.
Her zaman daha özgüvenliydi.
Henüz beş altı yaşlarındayken fırına ekmek almaya bile giderdi tek başına.
Şaşırır, gururla izlerdim ardından.
O küçücük adımlarda koca bir yürek taşırdı.
Şimdi o adımlar nereye gidiyor, kim görüyor o gururlu yürüyüşü, bilmiyorum.
Sadece içimden, “yolun hep açık olsun yavrum” diyorum sessizce.

Sizlerin yanında hep hastaydım…
Bazen yürüyemiyor, bazen konuşamıyor, bazen de kendi başıma yemek bile yiyemiyordum.
Yıllar sürdü o hâlim.
Beni hep yatakta, bitkin, hasta bir anne olarak gördünüz.
Oysa ben içimden bağırıyordum: “Bir gün ayağa kalkacağım, sizi gülerek karşılayacağım.”

Bir süre sonra iyileştim.
Yavaş yavaş yeniden yürümeyi, konuşmayı, yaşamı sevmeyi öğrendim.
Ama iyileşirken siz yanımda değildiniz…
Ve en acı tarafı buydu.
Bedenim toparlandı, ama kalbim sizsiz eksik kaldı.