İyi misin diye sormayın bana,
Sırat köprüsünde yürür gibiyim.
Bir kere içtim ya aşkın zehrini,
Her nefes aldıkça ölür gibiyim.

Hani aşkın adı mutluluk idi,
Zifiri karanlık kuyunun dibi.
Bilmem ki bu haltı önce kim yedi,
Âdem’le Havva’yı görür gibiyim.

Kerem, Aslı için kül olup yandı,
Ferhat, Şirin için dağları deldi.
Mecnun, Leyla için deliye döndü,
Ben kendi sonumu görür gibiyim.

Bunca derdim vardı, unuttum gitti,
Dikenli gül olup gönlümde bitti.
Hangi yana dönsem, dikeni battı,
Kızılcık şerbeti içer gibiyim.

Gönül bu ya, ne söylesen anlamaz,
Gökten âyet inse gene dinlemez.
Uzaktan sevmeyen sevdim diyemez,
Aşkın hasretiyle yanar gibiyim.

Deniz gözlüm dedim, cennet bakışlım,
Kaf Dağı’ndan kar almaya kalkıştım.
Yokluğuna yavaş yavaş alıştım,
Sana mutluluklar diler gibiyim.

Dedim ya başından Sırat köprüsü,
Benim değil bu gönlümün öyküsü.
Bizim için çalın sevda türküsü,
O kalpsiz dinlemez bilir gibiyim.

İsrafil’in suçu sadece sevmek,
Meğer vefasızmış, biz nereden bilek?
Bence başka söze kalmadı gerek,
Ben yolun sonunu görür gibiyim.

01.08.2024
İsrafil Bilican