Öyle moderiniz, öyle hürüz ki,
İnsanlarımızın huyu değişti.
Ahlak yok oluyor, bakar körüz ki,
Etek pantalonun boyu değişti.

Kız anneyle baba, oğul yarıştı,
Kim ata, kim evlat inan karıştı.
Boyadan, ciladan yüzler kırıştı,
Evlatlarımızda duyu değişti.

Evlilikler moda, ayrılık moda,
Bize yardım etsin Yaradan Hüda.
Yemekler dışardan, yanında soda,
Çeşmelerimizin suyu değişti.

Sürerdik tarlayı, biçerdik çayır,
Her işte arardık bin türlü hayır.
Bütün yolar düzdü, şimdiyse bayır,
İnsanlarımızın köyü değişti.

Bismillah diyerek başlardık işe,
Ne otobüs vardı, ne deki gişe.
Bilmez idik cola, fanta, pet şişe,
İçtiğimiz suydu, kuyu değişti.

Nikahsız evlilik yok idi bizde,
Aç olan insanlar tok idi bizde.
Edep, haya, namus çok idi bizde,
Şimdi memleketin toyu değişti.

Eğitim yok, düzen dikiş tutmuyor,
Okullar gençlere ilim katmıyor.
Artık kimse sağı, solu yutmuyor,
Cahiller çoğaldı, koyu değişti.

İsrafil der: “Cehaletin çağıdır,
Sırtımdaki yüküm Ağrı Dağıdır.
Sanmaki gönlü hoş bülbül bağıdır,
Koskoca milletin soyu değişti.”

22.09.2025
İSRAFİL BİLİCAN