Telefonda ağlıyordu oğlum. Hıçkırıklarından ne dediği zor anlaşılmıyordu.
“Babam” dedi.
“Babam iyi değilim. Oğlumu bugün okuluna gönderdim. İnşaat mühendisi olacak. Bazen ona kızdığım bağırdığım olmuştu.. Şimdi yüreğim yanıyor.

Biliyordum evlat sevgisini. Benim de gözlerim doldu. Aldı duygular beni, Onu askeri okula bıraktığım ilk güne götürdü. Ona Yaptıklarım aklıma geldi.
“Okuyacaksın… Başaracaksın… Kazanacaksın.”
Ne oldu sonra?
O günlerde istemediğimiz halde, O da baba mesleğini seçti. Asker oldu.
İlk defa evinden ayrılıyor.
Okulunun nizamiyesinden içeri girdi. Onu boynu bükük, mahzun bırakıp ayrıldım oradan. Geri dönüş yoluna girdim Boğazım da kör bir düğüm. Bırakmışım canımı. İçim yanıyor.
Oğlumu bir daha göreyim dedim. Geri döndüm. Oğlum yoktu.

Biliyordum uygulamaları. Şimdi onu içeriye almışlar, tras etmişler, banyo ya sokmuşlardı. Kollarını öne uzattırıp, bedenine uyup uymadığına bakılmadan giyecekleri elbiseler, ayağına uyup uymayacağı düşünülmeden askeri bot vermişlerdi.
Yola çıktım, Ağlamak istiyorum. Utanıyorum. Suskunum. Boğazım acıyor...

Eve gelinceye kadar sabrettim.
Annesi sordu:
"Oğlum nerede?”
Biliyordu beraber gittiğimizi. Biliyordu yalnız döneceğimi.
Ama yine de soruyordu:
“Oğlum nere de?”
O zaman çözüldü boğazımdaki kör düğümler.
Sarıldık bir birimize.
Ağladık… Ağladık…

Yaşadıklarımı yaşayacaktı oğlumda.
Ama bu ayrılık geleceği içindi.
Bu ayrılıklar hep yaşanıyor, hep te yaşanacak.
Ayrılıklar zor.
Ama Vatanın geleceği için şart. Zorda olsa bazen ayrılmak gerekiyor evlatlardan. Bırakalım onları. Gelecek onların...