Munzur’un kıyısındaki yeni ev, kısa sürede köyde merak uyandırmaya başlamıştı. Kimileri gizlice gelip pencereden bakıyor, kimileri “onların yuvası uzun sürmez” diye fısıldıyordu. Ama evin içi her gün biraz daha umutla doluyordu.

Bir akşamüstü, güneş dağların ardına inerken kapı çalındı. Baran ve DersimliKiz birbirlerine şaşkınlıkla baktılar. Çünkü evlerine ilk kez biri geliyordu.

Kapıyı açtıklarında karşılarında Rojhat’ı buldular. Yüzünde yorgunluk, gözlerinde kırık bir hüzün vardı.

— İçeri almayacak mısınız? diye sordu kısık bir sesle.

Baran donup kaldı. Yıllar süren öfkenin ve kırgınlığın ardından, dostunun bu hâli onu şaşırtmıştı.
DersimliKiz sessizce kenara çekildi.
— Bu ev, barışa da açıktır, dedi.

Rojhat içeri girdi. Küçük evin sade ama huzurlu havasını gördüğünde derin bir nefes aldı.
— Ben şehirde duydum, davan bitti Baran. Seni suçsuz bulmuşlar. Ama ben hâlâ içimdeki yangını söndüremedim.

Baran başını eğdi.
— Haklısın. Senin kalbinde açtığım yarayı kapatamam. Ama ben hâlâ seni kardeşim gibi görmek istiyorum, Rojhat.

Rojhat gözleri dolu dolu bağırdı:
— Kardeşim dediğin adam, sevdiğim kadını koruyamadı! Onu toprağa gömerken ben nefes alamadım!

DersimliKiz defterini açtı, ikisinin arasına oturdu. Yüksek sesle yazdığı satırı okudu:

“Kardeşlik, bazen düşmanlığın en ağır yükünü taşır.
Ama affetmek, yalnızca sevdanın değil, dostluğun da yeniden doğuşudur.”

Rojhat titreyen elleriyle yüzünü kapattı.
— Belki affedemem… ama deneyeceğim. Çünkü öfkeyle yaşamak bana da ağır geliyor.

Baran gözlerinden süzülen yaşları saklamadı.
— Denemen bile bana yeter.

Munzur’un sesi kulübenin duvarlarına vurdu. Üç kalp, farklı acılarla yanmış olsa da aynı ateşin etrafında oturuyordu. Ve belki de bu ev, yalnızca bir sevdanın değil, bir dostluğun da yeniden doğuşuna şahitlik edecekti.